Jak kowboje, jak w samo południe. Rzecz o polskich wyborach, które zmieniły świat. Część IX - Dzień dzisiejszy

Dziś możemy niestety powiedzieć, iż tracimy dziedzictwo Solidarności, a wraz z nim dumę jaka jest cnotą ludzi szlachetnych. Popełniliśmy śmiertelny grzech niepamięci i obojętności.

Gdzie są odważni ludzie, którzy nie wahali się iść tylko z flagami na kordony ZOMO? Gdzie ludzie, którzy stworzyli największy na świecie ruch społeczny zmierzający do bezkrwawego obalenia komunizmu, który to ruch do dziś ludzie znają jak Solidarność? Gdzie nasza duma z Lecha Wałęsy, który rozpoczął swoje przemówienie w Kongresie USA słynnymi słowami "My Naród!"? Gdzie podziw świata, który doskonale wiedział kto to jest Wałęsa i czym była Solidarność? Gdzie duma z działań pierwszego niekomunistycznego rządu, który będąc w zasadzie pionierem na świecie, w 1989 roku nie mając doświadczenia i zaplecza odważył się przeprowadzić skomplikowane reformy naszej Ojczyzny?

Przecież był to czas, gdy być Polakiem to był zaszczyt.

Kiedy byłem z rodziną w Europejskim Centrum Solidarności, pod koniec (pod karteczkami) zauważyłem, że przygląda nam się człowiek. Po rysach twarzy Azjata. Patrzył na nas z nieukrywanym podziwem. Nawet nie zdajecie sobie sprawy co wtedy czułem?

A dziś? Co zrobiliśmy z naszą Ojczyzną? Czyżbyśmy to wszystko stracili?

Czy wybraliśmy dobrą drogę? Rumunia i Jugosławia wybrały inną. Wszyscy wiemy jak się tam skończyło. Czy umiemy korzystać z demokracji? No cóż, niezupełnie. Na pewno mamy krótką pamięć.

"Ogromne wojska, bitne generały,

Policje - tajne, widne i dwu-płciowe,

Przeciwko komuż tak się pojednały?

- Przeciwko kilku myślom... co nienowe!"

(Cytat z Norwida, który pamiętam z jednej z przemycanych gazetek podziemnych)

Pisząc tą opowieść opierałem się na własnej pamięci i materiałach ogólnodostępnych. Starałem się umieścić w tekście emocje i wrażenia jakie wtedy doświadczaliśmy. Miałem wtedy 19 lat.